Soms wil ik het uitschreeuwen
Soms kan ik het niet meer verdragen
Waarom is het leven niet eerlijk
Waarom loop ik rond met al die vragen
Natuurlijk weet ik het antwoord
In het leven bestaat geen eerlijk
Om te overleven is het juist kunst
Om je neer te leggen bij het even
Er te zijn en te genieten,
van elke seconde
elk moment dat me wordt gegeven
En dan zal ik merken dat het went
Want er is geen goed, er is geen fout
Er bestaat geen jong, er bestaat geen oud
Er is geen doel, alleen het ultieme gevoel
Het is goed
Voor nu

Je ziet een willekeurige foto, in eerste instantie een foto als vele anderen en alweer enige tijd geleden gemaakt. Totdat je iets opvalt. Ik werd bevangen door bepaalde gedachten, gevoelens, het lijkt een flashback. Je herinneringen gaan terug naar een periode, in een ver verleden. Iets deed mij terug verlangen naar mijn jeugd in het pittoreske Berkum bij Zwolle. Waar we opgroeiden op de boerderij van mijn Opa en Oma. Een onbezorgde jeugd op het platteland. Veel groen en veel dieren. Wonen aan de Vecht, waar we in de koude winters hebben leren schaatsen met een houten stoeltje op natuurijs. En die mooie warme lange zomer avonden, wanneer we  na het avondeten nog even mochten vissen voor het slapen gaan!

De herfst …. Lang heeft het geduurd en door het mooie weer de laatste tijd hadden we het bijna niet in de gaten, maar hij is er weer, de blaadjes beginnen te kleuren net als mijn gedachten. Ik ben geen herfst mens, het enige wat ik mooi vind aan de herfst zijn de kleuren. Verder vind ik er niets aan. Gure winden en heftige regenbuien. Taferelen op straat van fietsers die, kromgebogen over het stuur, zichzelf een weg banen, van voetgangers die in portieken schuilen, van auto’s die door plassen rijden, zodat het water hoog opspat tegen die arme voorbijgangers. Het seizoen van het grootse en meeslepende afscheid! Iets anders kan ik er nu even niet van maken. Maar gelukkig zijn jullie er nog, en jullie denken er vast anders over? ‘Help me out!’

Even niet nadenken
Gewoon op gevoel
Genieten van het moment
Wat over blijft
Is de herinnering
Ik was voor even in het hof van Eden
Net als Adam en Eva
maar dan zonder appel
In de tuin der lusten
Die heerlijke verleiding
De tijd tikt door
Maar nu niet in minuten of uren
En verloren evenmin
Knipsels en fragmenten
Uit een verleden tijd
Als parels in een wonderschone oceaan
Ik zal ze koesteren
Net zoals ik jou koester

Aldus een brildragende fotograaf in mijn groep tijdens mijn reis in Vietnam:

Een van mijn favoriete hobbies is fotografie, maar dat betekent nog niet dat ik alles scherp zie ! ” (B.M. van de Pol)

Hebben jullie ook van die wijze citaten?

Durf jij het morgen aan, om weg te gaan.
Gewoon zonder reden of juist met het doel
‘s ochtends ergens anders op te staan?
Wel vraag ik me steeds weer af.
Die kriebels en waarom ik ze voel
Toen ik vanmorgen die ene vogel hoorde fluiten
Wist ik het, het zit in elk moment,
heel klein en in iedere dag.
Vrijheid kun je niet kopen, vrijheid is iets in jezelf
In mijn binnenste, mijn gedachten, mijn diepste ik
Leren leven met die onrust in mijn lijf,
is beter dan blijven staan. Staan om niet verder te gaan…
Blijven ontdekken is in feite de essentie van het bestaan
Dus wijde wereld, verberg je
Ik kom er aan!

Ken jij dat?
Het gevoel
Anders te zijn
Alsof iedereen naar je kijkt
Je naakt door een drukke winkelstraat loopt
Mensen over je praten
Je nakijken en achter volgen
Je bekritiseren, niet direct maar achter je rug
En jij de enige bent
Die weet hoe het zit, de waarheid kent
Het uit wil schreeuwen,
dat de rest ‘ de klere’  kan krijgen
Maar het eigenlijk niets uitmaakt,
Wat je ook  doet.
Soms word ik zo moe
Ik voel me dan net,
een Milka KOE?

Languit,
in het groene gras.
Kijkend naar de lucht,
volg ik de vogels in hun vlucht.
Genietend van de zon,
op mijn gezicht.
En al dat moois om mij heen.
Verlang ik naar iets
en soms iets meer.
Blaas ik…  zacht
De pluisjes van de paardenbloem,
in al hun pracht.
De wijde wereld in.
De vrijheid tegemoet.

Op mijn rug in het gras.
Is het leven nog goed.

Alles is betrekkelijk …

Maar het leven is
wat we er zelf in onze gedachten van maken!

Mensen. Wat hebben we eigenlijk weinig nodig om gelukkig te zijn. Een beetje zon kan wonderen doen. Wat is het prachtig in de natuur… Ik heb hier een stukje natuur ter beschikking op nog geen honderd meter vanaf mijn voordeur. Met nog honderd meter verder de IJssel en de uiterwaarden, je loopt zo het sprookje binnen. Vooral op dit moment, die bloesem en ontelbare paardenbloemen. Het gevoel dat ik kreeg met dit blan’kiekje’. Onbeschrijfelijk! Gemaakt met mijn mobiel en omgezet naar een gifje*. Flowerpower! Dus vergeef me mijn afwezigheid…

*_{Note: een gifje, omdat die naar mijn mening beter weergaf hoe ik me voelde op dat moment. Moeilijk uit te leggen! ;–)}

Hij is alweer voorbij, de week van de poëzie. Met als thema ‘de nacht’! Hebben jullie er nog iets van mee gekregen, over geschreven? Op 9 April natuurlijk met de uitslag van de VSB Poëzieprijs! De belangrijkste prijs voor poëzie in het Nederlandse taalgebied, is dit jaar toegekend aan de dichter Nachoem M. Wijnberg voor zijn bundel Het leven van.  Nu had ik, al weer uren terug, mijn moment van gelukzaligheid in de avond. Vandaar onderstaande regels tekst met als titel de Avond…

Lopend door de uiterwaarden
Overvalt het mij
Elke keer weer
Jaar na jaar
Verbaasd over zoveel schoon
Al dat opkomende groen,
De bloesem aan de bomen
Vogels die vrolijk fluiten,
Die prachtige zonsondergang
De geluiden van een mooie avond
De rust die er vanaf straalt
Als gelukzaligheid in een moment te vangen is
Dan is me dat op deze avond gelukt
Indrukwekkend

Ik weet het. Ik ben hier wat minder vaak de laatste tijd. Het is prachtig weer. En ik ben bezig met andere zaken. Onder andere met een nieuwe template, die kan draaien op de nieuwste en laatste versie van WordPress 2.7! Het is geen excuus, meer een verklaring voor mijn afwezigheid.
Nu ik er toch ben, voor even, een klein eerbetoon aan Helen Levitt. Helen Levitt, de wereldberoemde New Yorkse straatfotografe, is afgelopen zondag in haar slaap overleden. Ze is 95 jaar geworden. Haar foto’s lijken kleine theaterstukken waarin beweging, ritme, vorm en kleur een toevoeging op elkaar hebben. Op inventieve wijze en met de nodige humor fotografeerde ze alledaagse momenten. In ogenschijnlijke normale situaties vond ze een bijzondere schoonheid. In 1936 kocht ze een kleine Leica die haar in staat stelde snel en flexibel door de straten van New York te bewegen. En dat zien we terug in haar foto’s: elke foto leeft. De tentoonstelling van Levitts foto’s, New York Photographs, kun je nog tot en met 5 mei bekijken, in de Kahmann Gallery in Amsterdam. Daarna gaan Levitts foto’s terug naar New York.

Toch nog een langer postje geworden dan de bedoeling was. Goed weekend allemaal!

Ik heb een oude jas uit begin 1900, donker antraciet van kleur. Heel retro. Ik voel me lekker in die jas. Ooit gekregen van mijn moeder en die kreeg hem weer van haar vader omdat hij hem niet meer droeg. Het is geen winterjas, het is een jas voor de lente en alles daarna. Een lekker jasje… nonchalant, niet te lang maar ook niet te kort. De voering was ondertussen versleten en de naden waren aan het los laten. Niet zo gek voor een jas gemaakt begin vorige eeuw.
Een jas voor velen slechts een vod maar voor mij een met geschiedenis en veel herinneringen. Een jas met emotionele waarde… Ik heb hem laten herstellen, nieuwe voering, naden nakijken en naar de stomerij.
Vandaag heb ik mijn jasje waar opgehaald en ik ben heel blij met het resultaat. Ik ben benieuwd wie er over honderd jaar nog mee loopt? En Opa! Daar boven in de hemel, “Uw jasje is weer mooi”! Dank U wel …

Vandaag was het bos anders
Niet dat je het kon zien
Alles was nog net zo kaal en zonder leven,
als de weken en maanden hiervoor.
Maar nu heerst er de serene rust
alleen wij …
Met onze gedachten en gevoelens
Dit stukje wereld was even van ons
Een verdwaald sneeuwvlokje dwarrelde stiekem naar beneden.
Als of het wou zeggen, ik ben er ook nog.
luttele tellen later viel het op de grond
Loste op in het niets.
De tijd stond even stil… Stil voor jou en mij

De dag was donker.
Net als mijn gedachten.
Doelloos liep ik rond.
Op weg naar iets. Op weg naar niets …
Achter mij leek de tijd te vervagen.
Alsof het verdwijnen zou, in een zwart gat.
Gezogen, naar een plek.
Waar nog nooit iemand was geweest.
Zonder na te denken.
Vervolg ik mijn weg.
Alleen, en nu …
gedachteloos.

Note: de foto die verantwoordelijk was voor dit schrijven kunt u hier bekijken!