Het leven en er Zijn…
 |
in gedachten verzonken loop ik door de nacht, wat een week Antonio Puerta en Roef Ragas. de memorial van Lady Di zomaar namen in willekeurige volgorde de maan verschuilt zich half achter de wolken de krekels zingen eentonig hun lied en ik loop me te verbazen hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen met het leven en er zijn… |
16 Comments »
RSS feed for comments on this post.
prachtig.
Reactie by inge — 1 september, 2007 @ 9:17 am
Je moet zo leven alsof elke dag je laatste is. Wees dankbaar en geniet ervan.
Reactie by Pascal — 1 september, 2007 @ 10:16 am
Idd wat Pascal zegt. Geniet van elke dag, en van het leven…
Reactie by Redstar — 1 september, 2007 @ 12:43 pm
het is een raar iets ‘het leven’…
Reactie by Angelique — 1 september, 2007 @ 2:24 pm
En dan ook zo vreemd te bedenken dat je er ooit ook niet bent geweest en dat er toen ook leven was, en liefde en ruzie en mannen en vrouwen en alledaagse slommeringen en dat het ook gewoon doorgaat als je er wéér niet bent. Als de dood maar niet niks is, dat lijkt me zo teleurstellend. Ik bedoel, krijg je verstand, als enige wezen op de aarde, als enige nutteloos wezen op de aarde, en dan ga je dood en dan kan je er niks mee met al je verstand en alles wat je geleerd hebt. Want je wordt geboren en bent dan misschien wel op je alleschattigst, maar niet op je slimst, en dan werk je zo een aantal jaren aan je breintje, word je steeds knapper en knapper maar ook lelijker, maar dan ga je dood op je allerwijst! Nou jaaaa…
Reactie by Roos — 1 september, 2007 @ 11:16 pm
Tja, leef nu en probeer elke dag een beter mens te worden. Geloof me, dat is een feest. 😉
Reactie by beeobee — 2 september, 2007 @ 12:16 am
Er zijn nog veel meer mensen heen gegaan… waarom noem je die niet op?
Reactie by Brillie — 2 september, 2007 @ 10:40 pm
@Brillie: natuurlijk heb je gelijk. Maar als ik die namen zou benoemen die niemand kent, zou de impact van dit schrijven nu eenmaal veel minder zijn dan met bekende namen, die in het nieuws waren. Iedere dag gaan er mensen heen en toch besef je pas met zo’n jonge voetballer hoe betrekkelijk het leven is. Zo werkt het nu eenmaal. Maar ik begrijp je punt…
@bee: ik ook hoor. Ook mijn instelling!
@Roos: het leven gaat door, ook zonder ons. Maar laten we zo proberen te leven dat sommige mensen ons later herinneren als bijzonder!
@Angelique: ja.. raar iets, zolang we leven… en daarna wordt alles duidelijk?
@Redstar: Pascal is een wijs man..
@Pascal: probeer ik ook..
@Inge: Thanks..
Reactie by Henry™ — 3 september, 2007 @ 12:54 am
Gelukkig scrhijf ik wel bijna alle namen op…
Reactie by Brillie — 3 september, 2007 @ 1:58 am
en zie ik hier inene ook al EEN stem staan, super !!! hoe oud is die pasfoto btw, dat je nog mocht lachen ? hahaha ; )
Reactie by inge — 3 september, 2007 @ 9:06 am
Vooral de dood van Roef Ragas schokte me… dat is een ‘bijna’ leeftijdgenoot, ben niet veel jonger… en zo plotseling… en Lady Di, zij stierf op een leeftijd die ik bijna bereik… 36
Reactie by Chantal — 3 september, 2007 @ 10:54 am
@Inge: idd je hebt wel gelijk. Een beetje ongepast die glimlach, in deze banner tenminste. Moet ik maar even vervangen he! De foto is trouwens genomen in Lisabon in 2003. 😉
@Chantal: zo voelde ik het ook..
Reactie by Henry — 3 september, 2007 @ 12:21 pm
@Inge: laat ik nu haast geen foto kunnen vinden van mijzelf zonder glimlach… Deze is van een een maand terug, in China…
Reactie by Henry — 3 september, 2007 @ 1:44 pm
@ Blankie, dat weet ik niet of dat zo is. Het was alleen wat ik ook wilde zeggen. Zou ik precies het zelfde schrijven, zou het geen waarde meer toevoegen….
Reactie by Redstar — 3 september, 2007 @ 5:27 pm
alvast een krachtige gedachte!
Reactie by Cursief Huigje — 3 september, 2007 @ 9:45 pm
@henry : glimlachen is goed !
Reactie by inge — 4 september, 2007 @ 9:22 am