re·flec·tie…
Onbehaaglijk donkere en slecht verlichte winkelpuien geven de straat een kille sfeer en in een ruit zie ik het sombere silhouet van een man die bij nader inzien meer op mij lijkt dan ik wil toegeven, het is net alsof de persoon me aan kijkt en ik in zijn ogen de wanhoop lees die mij in alle hevigheid achtervolgd. Gefascineerd door zoveel overeenkomsten blijf ik staan en staar hem aan. Hij lijkt te willen zeggen dat niets vast staat en ieder verhaal een open einde kent. Een auto rijdt langs en het licht van zijn lampen laten de reflectie verdwijnen en mij alleen achterlaten met de woorden die nooit hoorbaar uit zijn mond kwamen; leef en in een ogenblik zal ik jou zijn, leef en het leven zal van mij zijn!
5 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Wat een mooie beelden en gedachten breng je in mijn hoofd met deze woorden. Een mooie korte maar intense film met een open einde.
Reactie by roos — 16 mei, 2007 @ 10:40 am
zo dat zijn woorden die ik even moet laten bezinken…
Reactie by beeobee — 16 mei, 2007 @ 1:48 pm
Hier moet ik even over nadenken…
Reactie by Pascal — 16 mei, 2007 @ 5:32 pm
Complimenten Henry…
Reactie by Angelique — 16 mei, 2007 @ 9:15 pm
@All…
@Roos: Thanks. Ik ben blij met je lieve reactie!
@Bob: Dat moet ook, dat is goed…
@Pascal: Nadenken is is ook goed..
@Angelique: Thanks meis.
@All: Iedereen komt zichzelf wel eens tegen!
Reactie by Henry — 16 mei, 2007 @ 10:21 pm