De takken aan de bomen
laten hun bladeren vallen
Het voelt als afscheid nemen
De kleuren maken me weemoedig
En laten me terug verlangen
Naar de mooie zomerse dagen
Langzaam val ik achterover
In al die blader pracht
Voel ik de passie groeien
Naar de frisse, maar mooie
herfstige dagen en nachten
Zachtjes sluit ik mijn ogen
Een roes baant zich een weg,
door mijn aderen
En in gedachten verlies ik mezelf
In een bed van bladeren

Als ik jou zou vertellen.
Dat de bladeren aan de bomen en struiken,
blauw zouden kleuren, de lucht stralend groen
en al het water op de wereld rood zal zijn.
Zou je me dan ook willen geloven
als ik zeg
ik hou van jou

Als ik in een bos loop, zoek en observeer ik meestal oude bomen. Van die reuzen die getekend zijn door jaren van groei. Van die bomen die lijken te spreken. Die zeggen, kijk mij nu staan. Dan lees ik de letters, de krassen in zijn barst en luister naar zijn verhaal. Vreemde letters, kruizen en harten. Wat een verleden zo’n boom al heeft. De woede en pijn, de liefde en verdriet die hij moet hebben gevoeld. Voor de mensen en met de mensen die hem dit aandeden. En toch elk jaar opnieuw de kracht opbrengen om groen te worden. Die boom vertelde mij vanmiddag iets. Het leven is goed, genieten is een voorwaarde maar er zijn is het belangrijkste.

“Groen is geen kleur, het is een levenswijze.” lachte de boom en hij zwaaide nog even met wat takken in het rond nadat ik afscheid van hem nam…

De combinatie van een ongelooflijk mooie zonsondergang en vandaag, een dag vol romantiek, deed me besluiten tot het schrijven van de onderstaande woorden… en natuurlijk heeft iedereen diep in zijn hart wel ergens een geheime valentijn. Iemand die je lief hebt of alleen stil bewondert…

De zonsondergang
Hij blijft fascineren
De lucht krijgt de kleur
Van de liefde
En is zwanger van romantiek
Voor mij het ultieme moment van de dag
Het feit alleen
Dat de zon onder zal gaan
Geeft mij een warm gevoel
De sterren en de maan
Kaarslicht en een glas rode wijn
En de gedachte
Weer snel met jou samen te zijn
De nacht zal brengen
My Valentine

Gedichtendag is hét poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Ieder jaar op de laatste donderdag van januari, staat de poëzie een dag lang in het zonnetje. Kon ik dus niet achter blijven een een diggie posten, bij deze…

soms probeer ik mezelf te vinden.
moeilijk als je weet
dat mijn andere ik
een wereld bewoont
naast en parallel aan de zichtbare,
tastbare en waarneembare wereld.
voor een deel verklaarbaar,
verlies ik mezelf te vaak in gedachten
en in de dingen die verzachten.
Minnares uit mijn dromen
laat mij ontdekken
waar liefde kan groeien
en breng mij terug, naar het licht
geef me zicht op meer
want dan ben ik gelukkig
dan heb ik gevonden
wat ik zocht

Ode aan een intrigerend en tevens mooiste wezen dat op deze prachtige planeet leeft, de vrouw! En die ene in het bijzonder…

soms is alles geschreven
alles gezegd
doen woorden er niet meer toe
moet je even weg
verdwijnen in het niets
zoals de wolken in lucht
naar minder lijden en andere tijden
doelloos op de vlucht
het hoeft niet voor lang
want je moet weten
gedachten zullen
altijd zijn
en nooit vergeten
want weg is niet een weg
maar de weg
naar een nieuw begin

Soms raak je iets kwijt en kun je het met geen mogelijkheid terug vinden.
Ik ben al een tijdje iets kwijt. Ik zoek en zoek maar het blijft weg…
Alleen de herinneringen blijven aan dat wat ik verloren heb.
Warme herinneringen en gevoelens van verdriet aan wat ik eens had.
Gelukkig blijven de mooie gedachten overheersen.
Want is het niet beter iets moois te verliezen dan iets te verliezen dat je nooit hebt gehad.

We hadden eergister tijdens een gezellig samen zijn een kleine discussie over poëzie.
Neem nu eens het volgende gedicht?

“Het regent… drup drup drup… drup drup drup.”

Hier is hij dan… de letterring … een creatie van Jan Pycke. Ik was heel erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat omdat ik alleen wat foto’s van de ring met één tekstband had gezien. Maar het overtreft mijn verwachting, chapeau Jan Pycke, een prachtig sieraad! De tekst in de ring is een eigen citaat uit een eerder schrijven. Het was een woordenwisseling tussen mijn alter ego en mijzelf, over dat niets in het leven vast staat, dat je eigen keuzes bepalend zijn op het vervolg en dat jezelf richting kunt geven…. Hoe gespleten kan iemand zijn? ;- )

“We zijn niets, nietig en klein maar kunnen groots zijn in ons doen en laten”

Naar aanleiding van het Stipje van Pascal Summer!

Als ik in je ogen kijk… dan lijkt alles onomkeerbaar… een achtbaan zonder einde… de weg naar absolute chaos… totale climax… maar het voelt goed… wat een paradox…

Onbehaaglijk donkere en slecht verlichte winkelpuien geven de straat een kille sfeer en in een ruit zie ik het sombere silhouet van een man die bij nader inzien meer op mij lijkt dan ik wil toegeven, het is net alsof de persoon me aan kijkt en ik in zijn ogen de wanhoop lees die mij in alle hevigheid achtervolgd. Gefascineerd door zoveel overeenkomsten blijf ik staan en staar hem aan. Hij lijkt te willen zeggen dat niets vast staat en ieder verhaal een open einde kent. Een auto rijdt langs en het licht van zijn lampen laten de reflectie verdwijnen en mij alleen achterlaten met de woorden die nooit hoorbaar uit zijn mond kwamen; leef en in een ogenblik zal ik jou zijn, leef en het leven zal van mij zijn!