We zijn weer thuis met een prachtige rondreis in onze gedachten. Het nagenieten kan beginnen. Even alle indrukken verwerken en nieuwe laten opborrelen .. India was kleurrijk, druk, prachtig, druk, vies, druk, rijk aan culturen, en oh, had ik al gezegd dat het druk was? In Calcutta crossen de tuktuks, scooters, fietsriksja’s, auto’s, taxi’s en bussen allemaal even luid toeterend om je heen. Op een haar na aangereden worden door een van bovengenoemde voertuigen is orde van de dag. Denk er verder nog flink wat rochelende/schreeuwende/spugende mensen, honden, geiten, verstrooide koeien en een stel rondslingerende aapjes bij en je hebt een volledig Indiaas straatbeeld. We reizen al snel door en ingeklemd tussen Nepal en Bhutan ligt de kleine, Indiase deelstaat Sikkim. Eeuwenlang was Sikkim een onafhankelijk boeddhistisch koninkrijk, totdat India het land ruim 40 jaar geleden innam. Tijdens onze rondreis door Sikkim merken we al snel dat er iets anders is aan dit deel van het van het land. Het is schoner en stiller. Het leven gaat hier op een ander tempo en we zien amper armoede. De bewoners zijn trots op hun staat en doen er alles aan om hun gevoel van autonomie te beschermen. De natuur is er nog onaangetast, prachtige vergezichten en uitzichtpunten .. Bjutan daar en tegen was het tegenovergestelde .. Na de “hel” van Calcutta en daarna Sikkim onze eerdere bestemmingen, is Bhutan een land dat wat mij betreft dicht bij een sprookje komt. Gaat daar dan niets fout en is alles goed? Nee, vast niet, maar dat neemt niets weg van mijn indruk. Tegen de Himalaya aan, ingeklemd tussen China, Nepal en India, a landlocked country zegt Lonely Planet. En het was daar dat de soevereine koning zijn volk democratie aanbood, maar zijn onderdanen gaven te kennen dat ze liever hem als koning behielden. Waar kom je dat tegen? Een koning die woont in een relatief klein huis en die spreekuur houdt voor zijn onderdanen, hoe mooi toch. De bijzonderheden houden voorlopig niet op: In Bhutan mag een man meerdere vrouwen hebben, niet heel erg uniek in de wereld, maar een vrouw mag ook meerdere mannen hebben, ja daar kijk je toch van op. Absolute gelijkheid tussen mannen en vrouwen. In het gehele land is het verboden te roken, ook op straat, stiekem is de oplossing, ja, ja ook daar is wat burgerlijke ongehoorzaamheid. Bhutan, waar de meesten nog nooit een vliegtuig hebben gezien, waar slechts één smalle weg het land doorkruist. Zelfstandig rondreizen is er niet bij, een gids en een chauffeur, het is verplicht. 20.000 Toeristen per jaar (komen er met Pasen niet 1 miljoen toeristen naar ons Nederland?) In het oosten van Bhutan, waar bijna geen toerist meer komt waren we een bezienswaardigheid. Niets is mooier om dan rond te wandelen en zien wat er allemaal gebeurt. Een eenvoudig marktje in een klein dorp met een tempel, mooie huizen, landbouw in de omgeving, een eenvoudig leven. Kinderen (de school was uit) die nieuwsgierig naar ons toekwamen. Ze spraken ons aan in wat eenvoudig Engels: waar we toch wel niet vandaan kwamen, ze wisten ons haarfijn te vertellen waar Nederland lag. How’s that? Maar goed, we zien weer thuis .. en als je dan nog eens terugkijkt zie je je alles nog eens voorbij komen .. Ik dacht onmiddellijk….. ze leefden nog lang en gelukkig…..laten we dat hopen want In a world gone mad, there is still BHUTAN.

Note: met dank aan hier en daar een knip en plak van verschillende bronnen op internet!

Ik wil nog even terugblikken op de indrukwekkendste gebeurtenis die ik dit jaar mocht meemaken en wel op de laatste dag van mijn vakantie in Panama, Costa Rica en Nicaragua. Er wordt ons vertelt dat er een grote schildpadden trek aanstaande was op Ostional Bay vlak bij de plek waar wij ons op dat moment bevonden tijdens onze rondreis. Natuurlijk wilden we dit unieke verschijnsel niet missen.

“De aanblik van reuzenschildpadden die langzaam het strand op komen schuiven, een nest maken en hun eieren deponeren behoort tot de meest spectaculaire en ontroerende natuurverschijnselen in Costa Rica. Het geeft het gevoel even terug te zijn in de prehistorie, want tot zo ver terug gaat de geschiedenis van deze dieren. Het fenomeen heet arribada (lett. landing) en vindt plaats op twee stranden in de provincie Guanacaste: Playa Nancite en Playa Ostional. Bij de grootste arribadas kunnen meer dan 100.000 schildpadden tegelijkertijd aan land komen. Ze vinden plaats ongeveer 1 keer per maand gedurende 3-5 dagen. Men vermoedt dat de maanstand een rol speelt bij de aanvang van een arribada.”

Klik op foto

Wat we daar te zien kregen ging ons voorstellingsvermogen ver te boven .. Met honderden tegelijk kropen de schildpadden het strand op om in het mulle zand hun eitjes te leggen. Na de eieren gedropt te hebben ging het weer richting zee .. Af en aan alsof er geen einde aan leek te komen. Wat een gelukkig mens beschouwden wij ons op dat moment, dat wij dit mochten meemaken!

Dat is een moeilijke vraag want wat voor de ene persoon een mooie foto is spreekt de andere persoon een stuk minder aan. Waar heeft dat mee te maken dan? Smaak? Verwachtingen? Compositie? Kleur? Onderwerp? Standpunt? Humeur? Het kan van veel factoren afhangen.

Hoe vaak kijk je niet naar vakantiefoto’s van andere mensen waarbij je eigenlijk denkt: die foto’s heb ik al duizend keer gezien. Want het onderwerp is tante Joke die gezellig de camera inkijkt terwijl ze een homp vlees aan haar vork prikt tijdens de lunch op één van de Canarische Eilanden. Of… Tante Joke bij één van de wachters van Buckingham Palace. Het liefst lekker gecentreerd in beeld gebracht, waarbij ze de wachter probeert af te leiden. Onderwerpen die we al eerder gezien hebben.

Maar hoe krijg je de foto’s dan wel interessant om naar te kijken? Een belangrijke tip is het onderwerp benaderen vanuit een ander gezichtspunt. Sommige dingen komen beter tot hun recht als je ze fotografeert wanneer je op je knieën zit of plat op je buik ligt. Kijk ook eens of je ergens op kunt klimmen om een interessant plaatje te schieten. Soms is het gewoonweg niet mogelijk om een foto te schieten vanaf een verhoging. Maar als je op zoek gaat naar een perspectief dat je onderwerp net ietsje anders in beeld brengt, zul je zien dat je snel gevoel krijgt voor interessante invalshoeken.
bron

Het is de zevende keer dat de jaarlijkse iPhone Photography Awards (IPPA) zijn uitgereikt en de winnaars staan op de website van de IPPA. Het zijn een aantal prachtige foto’s die gewoon met de iPhone zijn geschoten. iPhone Photography Awards â„¢ (IPPAWARDS) is de eerste en langstlopende iPhone fotowedstrijd sinds 2007. Het is mooi om te zien hoe de  creativiteit van de iPhone-gebruikers sinds de eerste iPhone zich heeft ontwikkeld en hoe geïnspireerd, enthousiast en betrokken de gebruikers wereldwijd zijn. Elk jaar worden de beste foto’s geselecteerd uit duizenden beelden door  iPhone fotografen uit 70 landen over de hele wereld.
Wat wel opvalt bij de uitreiking van de jaarlijkse iPhone Photography Awards is dat de winnaars vooral uit de Verenigde Staten komen en dat er geen Nederlandse inzendingen in de prijzen zijn gevallen. Volgend jaar toch maar eens een foto inzenden (Nederlanders) ..

Bekijk hier de winnende foto’s!

Mijn 365 dagen loopt 5 December af. Ook was ik toe aan een nieuwe uitdaging, een ander project. Wel stond het direct vast dat mijn iPhone en fotografie centraal zou staan. De iPhone bevatte al jaren een prima camera, maar sinds de introductie van de iPhone 4 kunnen fotografen in de dop er niet meer onderuit, de kunst van het fotograferen heeft namelijk weinig te maken met de prijs van je camera. Fotograferen is (leren) kijken. Waar fotografie vroeger was voorbehouden aan professionals en amateur-fotografen met dure toestellen, kun je tegenwoordig met bijna iedere mobiele telefoon de wereld om je heen op de gevoelige plaat vastleggen.
Vandaar dus iPhoneMatic.nl .. Rechtstreeks geüploade foto’s vanaf mijn iPhone naar de site. Hier en daar bewerkt met een van de tientallen applicaties op mijn iPhone aanwezig!

Mijn 365 dagen project loopt nog steeds. Heb nu 262 dagen achter de rug, dat betekend 262 dagen elke dag een foto. Nou ja elke dag. Soms vergat ik er wel eens een en dan was het een dag later gewoon twee foto’s tegelijk. En soms wist ik dat ik een aantal dagen niet kon posten en dan deed ik voor drie dagen vooruit. Ik ga dus soepel met de regels om. Ik kijk ook niet naar de kwaliteit. Toch wil ik wel graag een foto plaatsen van een acceptabel niveau. Nu op 71% van het project kan ik concluderen dat het leuk is, je speelt wat meer met fotografie dan anders en vooral met de iPhone en zijn ontelbare mogelijkheden. Een aantal fotografie apps zijn subliem. Het blijft een opgave, elke dag weer opnieuw. Eens kijken of er aan het einde van dit fotografie project nog leuke andere uitdagingen wachten op dit gebied. Ik heb al wel wat ideeën maar hebben jullie nog suggesties?

De World Press Photo van 2010 is gewonnen door de Zuid-Afrikaanse fotografe Jodi Bieber. Zij maakte een portret van de 18-jarige Afghaanse vrouw Bibi Aisha die in augustus op de cover van Time Magazine stond. Lees verder … De World Press Photo is een wereldwijde fotografiewedstrijd, die wordt georganiseerd sinds 1955. Er zijn prijzen in diverse categorieën, zoals nieuws, sport, dagelijks leven, portretten en natuur. In elke categorie worden prijzen uitgereikt voor losse foto’s en voor verhalen van meerdere foto’s. Daarnaast wordt er de beste foto van het jaar gekozen, de World Press Photo of the Year. Vorig jaar werd de hoofdprijs gewonnen door de Italiaan Pietro Masturzo, die een foto had gemaakt waarop een vrouw is te zien die schreeuwt en protesteert tegen de presidentsverkiezingen op een dak in Teheran.

Zoals jullie natuurlijk allang weten ben ik een ontzettend liefhebber van fotografie. Nu werd mijn aandacht via het weblog van Chantal gevestigd op 365 Project. Het is een lastige opdracht, want het idee achter het project is dat je elke dag, dus 365 dagen achter elkaar een foto upload. En als het kan ook nog een interessante.  Tenminste, die eis wil ik mezelf opleggen. Ook hier naast in de zijbalk zal het project te volgen zijn.  Nu maar eens kijken of ik het daadwerkelijk vol ga houden. Wish Me Luck!

Update 6-12: (more…)

Mensen. Wat hebben we eigenlijk weinig nodig om gelukkig te zijn. Een beetje zon kan wonderen doen. Wat is het prachtig in de natuur… Ik heb hier een stukje natuur ter beschikking op nog geen honderd meter vanaf mijn voordeur. Met nog honderd meter verder de IJssel en de uiterwaarden, je loopt zo het sprookje binnen. Vooral op dit moment, die bloesem en ontelbare paardenbloemen. Het gevoel dat ik kreeg met dit blan’kiekje’. Onbeschrijfelijk! Gemaakt met mijn mobiel en omgezet naar een gifje*. Flowerpower! Dus vergeef me mijn afwezigheid…

*_{Note: een gifje, omdat die naar mijn mening beter weergaf hoe ik me voelde op dat moment. Moeilijk uit te leggen! ;–)}

Als je fotografeert maak je foto’s, met het inzicht, de nauwkeurigheid en het oog van een schilder!  Maar is het ook een artistieke vaardigheid? Laatst sprak ik een schilder en hij vond de vergelijking niet opgaan. Maar is dat zo? Hebben fotografie en schilderkunst niet veel overeenkomsten?

Wanneer wordt fotografie nou kunst? Als de fotograaf de wereld op een aparte, persoonlijke of verrassende manier vastlegt. Of als zijn foto’s een gevoel van schoonheid oproepen. De fotograaf ‘schildert’ toch met licht en kleur, dus met zijn camera?

[mijn schilderij]

Abri posters 24 uur per dag, 365 dagen per jaar nadrukkelijk aanwezig in het straatbeeld. Horizonvervuiling.
Met abri-reclame bereikt men in korte tijd gericht de consument. Maar of de Rabobank hier op zit te wachten, ik weet het niet. Trouwens wat ik me ook afvraag, bestaan er nog mensen die tegenwoordig niet internetbankieren? Toevallig sprak ik er net nog één …

Voordat Salty gaat denken dat het alleen de dure gadgets zijn, ook een foto van een mooie dag kan mij gelukkig maken … al moet ik nog even wachten op deze dag!