Gedachtengrond…
Ik zoek een hoger gedachtengoed – Sinds ik verder wil dan denkbaar is –
Zijn er geen grenzen meer die me beperken –
Zijn er geen muren meer die me buiten houden –
Is zelfs de hoogste berg niet onbeklimbaar – Zijn mijn gedachten oneindig –
Als los zand, vallend, dwarrelend – Niet gehinderd door enig planmatigheid –
Zijn weg vindend – Enkel geleid door de wind – En door de wind alleen
9 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Ik ben helemaal onder de indruk van wat je hier schrijft. Het straalt kracht uit, power, zen zijn, vrijheid, openheid, vindbaarheid,… ontzettend fijn om dit te lezen op dit moment in mijn leven. Merci!
Reactie by Lilimoen — 4 januari, 2007 @ 11:00 pm
@Lilimoen: Thanks 🙂
Reactie by blankie — 4 januari, 2007 @ 11:19 pm
smooi.
Reactie by Anton — 5 januari, 2007 @ 12:20 am
Wat een prachtig gedicht! 🙂
Ben er (weer) stil van…
Vooral de eerste zin is erg sterk; je moet er heel even bij stil staan, maar dan valt alles op z’n plaats.
Misschien kun je de volgende keer iets meer doen aan de opbouw. Bijv. het eind wordt nog krachtiger als je het als volgt neerpent:
Enkel geleid door de wind
En door de wind
alleen
Maar aan de andere kant, door al die ‘streepjes’ van je lijkt het wel alsof alle woorden met elkaar verbonden zijn aan een lang touw. Waar je je ook aan vastbindt, het touw loopt oneindig door… vliegt mee met de wind en het zand. 🙂
Nogmaals: knap geschreven! 🙂
Liefs,
Marleen
Reactie by Marleen — 5 januari, 2007 @ 4:21 pm
@Marleen: Bedankt voor je suggesties! Lief.. Dank je!
Reactie by blankie — 5 januari, 2007 @ 4:33 pm
Ik denk dat er altijd grenzen zijn die ons beperken…
Reactie by Pascal — 5 januari, 2007 @ 7:09 pm
@Pascal: In onze gedachten bestaan geen grenzen, gelukkig maar… Alleen in het echte leven bestaan grenzen, helaas …
Reactie by blankie — 5 januari, 2007 @ 8:19 pm
Een mooie gedachte om 2007 mee te beginnen. (alsnog)
Reactie by GdeB — 5 januari, 2007 @ 9:26 pm
@Blankie: daar heb je gelijk in.
Reactie by Pascal — 6 januari, 2007 @ 10:40 am